Ik heb hier de laatste CD van Rudy Rotta voor mij liggen, tenminste het hoesje. Het schijfje zit in de speler. Ik moet toegeven dat ik nooit veel interesse heb gehad voor deze Italiaanse blueszanger omdat de combinatie van Italiaans en blues mij als een contradictio in terminis toescheen. Maar ik moet mij herbezinnen in het geval van Rotta, want bij nadere beluistering van zijn nieuwste hier en nu, moet ik toch wel af en toe de adem inhouden en mijnen doemp. De man is een zeer goede gitarist, zonder evenwel als guitarslinger op de proppen te komen. Hij laat plaats voor andere instrumenten om deel te nemen aan de compositie en dat duidt op een goeie muzikant, met oor voor het totaalbeeld. Geloof het of niet, dit is zijn twaalfde CD op rij sinds 1990, een productief knaapje dus. En als ik klaar ben met deze bespreking ga ik meteen op jacht naar zijn eerdere werk. Ik hoor de “Winds of Louisiana”, zo heet de schijf, al voor de vijfde keer opnieuw en ze gaat nog steeds niet vervelen. Ze laat zich zowel in de auto beluisteren, als semi-loeihard om de afzuigkap te overstemmen als je met je steak bezig bent, als via de koptelefoon als je naar het kleinste detail zoekt in de plaat. En terwijl lees ik de liner notes en de credits in het bijgevoegde boekje en dat is niet mis. Ziehier het rijtje muzikanten dat meewerkte aan zijn album, niet van de minsten, is het minste wat men kan zeggen.
Look at this:
-Rudy Rotta : vocals, guitars, dobro
-Jon Cleary : hammond organ, piano acoustic and electric
-Nick Daniels : bass, background vocals
-Chad Cromwell : drums
-Anders Osborne : hammond, percussion
-Earl Smith Jr. : background vocals

De plaat werd opgenomen in de Sound Services Recording Studio te New Orleans en gemixt te Nashville. De totale productie lag in de handen van niemand minder dan Anders Osborne.
Alle nummers op dit album zijn van Rudy Rotta en de lyrics van Deborah Cooperman. Een impressie van het geheel, probeer ik u nu mee te geven.

Het eerste nummer “Lookin’ Good” heeft die New Orleans soul-jazz feel. Dat komt door de hammond van Jon Cleary. Een interventie van Rotta op slide-strat houden er de swamp-smurrie in. Je krijgt hier ook meteen het visitekaartje van de ritmetandem Daniels-Cromwell in de handen gestopt.
“Look out Your Window” begint met vrolijk gefluit van Rudy, mogen we veronderstellen. Daar huur je tenminste niemand voor in. Een mooi nummer in zijn oneindige eenvoud. Met pretentieloze gitaarsolo.
Clapton meets Knopfler meets J.J.Cale is het verhaal van “Just Another Man”. Jon Cleary op piano en Rotta op dobro en strat op de ‘between middle and bridge P.U.’ positie.
“You’re Gone” wordt gedragen op de laidback-drums van Chad Cromwell. Rudy speelt een klassieke gitaar en ofschoon hij vocaal zeker geen Delbert McClinton is, weet hij toch heel wat sfeer neer te zetten met zijn stem.
Op de war-drums van Cromwell, de zweverige piano van Cleary en dito hammond van Anders Osborne, zingt Rotta mijmerend over de jonge man die afscheid neemt van zijn moeder om ver weg ten strijde te trekken tegen de …nou ja, ’t zal de vijand wel zijn zeker ? “Winds of War” was dat.
“I’m in the Groove” de titel zegt precies waar het over gaat. Electrische piano van Jon, percussie van Anders. Vette gitaar naar het eind toe van Rudy. Ze lijken zich daar goed te amuseren in de New Orleans’se studio.
In “Leave Me Alone” klinkt de solitude door van de uitgestrekte vlakten. Het gevoel wordt opgewekt door de kletterend opwaartse slides op de dobro zonder demping en de rattle snake marracas en de geheimzinnige stemmen en sjamaan gezangen op de achtergrond.
New Orleans funk om je terug uit je gemijmer te halen op “Papa Grooves Funk”. What’s in the name ? Enkel voor dit nummer zit John Gros achter de hammond-toetsen en Russel Batiste drumt. Nick Daniels blijft bassen en Rotta speelt de eerste gitaar. Funky is het inderdaad en het stopt al even onverwacht als het begon.
“Hear What I’m Sayin’” is een ballad over de spaaklopende communicatie in een verhouding; waar hebben we dat nog gehoord. Met een door Peter Green geïnspireerde gitaarsolo.
Regelrechte Texas bluesrock zoals we die ook van Joe Kubek kennen, krijgen we mee in “One Night Stand”. Toch gaat hij op de gitaar niet de grote Texaanse voorbeelden klakkeloos imiteren. Hij behoudt zijn eigen gezicht.
In “Many Years Ago” laat Rotta ons horen dat hij een mooie bluesgitaar kan neerzetten op een trage. Keurige background vocals van Earl Smith Jr., unison met het orgel. Dat geeft een bijna gregoriaanse sfeer.
Met een “gitaar-geplukt” nummer op slepende bas en een tiende van een seconde te laat geklopte snaardrum als tactische ondersteuning, ben je niet zo snel geneigd te denken dat de laatste song er nog gauw werd bijgesleept om het dozijn te halen. Nee dit is een meer dan volwaardige “No One Can Change Me”. En gelukkig maar dat niemand Rudy Rotta kan veranderen, want dat hoeft niet. Hij is goed genoeg zoals hij nu is.

Een geslaagde CD deze “Winds of Louisiana”. Hij blijft voorlopig zeker nog wat rondhangen in de buurt van mijn speler. Ik geef jullie nog mee dat zijn vriendenkring heel uitgebreid is ginds over de plas, gaande van Taj Mahal tot Gregg Allman. Maar dat laat ik jullie zelf ontdekken op zijn website. Teveel om hier op te noemen.

Als Rudy Rotta op zaterdag 31mei deze band meebrengt naar Duvel Blues in Puurs dan mogen wij ons verwachten aan een majestueuze afsluiter van dit festival. Weerom kunnen wij haast niet wachten tot dan. Nog twaalf keren slapen…..

witteMVS